Emissiereductiedoelstellingen water

Historie emissiereductiedoelen water

De emissiereductie van veel stoffen naar water is een gevolg van de vele opeenvolgende nationale en internationale afspraken en beleidsdoelstellingen.

• Voor de periode 1985-1995 waren met name van belang de afspraken in het kader van het Rijn actieprogramma (RAP) en het Noordzee actieprogramma (NAP). In het RAP en NAP zijn reductiedoelstellingen voor de emissie van een groot aantal stoffen ten opzichte van 1985 vastgesteld; met name voor industriële puntbronnen.
• In de meer recente jaren zijn de emissiereductiedoelstellingen voor prioritaire stoffen van belang, zoals vastgelegd in het tweede Nationaal Milieubeleidsplan (VROM, 1993), de OSPAR-strategie (voor alle Noordzeelanden), de EU-richtlijn Stedelijk Afvalwater en het Actieprogramma Diffuse Bronnen.
• Tijdens de vierde Noordzeeministersconferentie in 1995 is afgesproken dat de emissies van milieugevaarlijke stoffen binnen 25 jaar worden beëindigd. Doel is het terugbrengen van de concentraties van milieuvreemde stoffen tot bijna nul en van niet-milieuvreemde stoffen tot nagenoeg op het natuurlijke achtergrondniveau.
• De huidige reductiedoelstellingen, zoals vastgelegd in het derde Nationaal Milieubeleidsplan (VROM, 1997) en de vierde Nota Waterhuishouding (V&W, 1999), zijn afgeleid van deze internationale afspraken.

Relatie emissiedoelen en normen voor de waterkwaliteit

De emissies van prioritaire stoffen naar water moeten zodanig verminderen, dat wordt voldaan aan de normen voor de waterkwaliteit. In 2000 moet de zogenaamde MTR-concentratie (maximaal toelaatbaar risiconiveau) zijn gehaald; in 2010 de streefwaarde. Indien relevant zijn in het Milieucompendium bij de verschillende indicatoren, die de emissies naar water per doelgroep beschrijven, voor een aantal stoffen de reductiedoelstellingen en maatregelen genoemd.

Maatregelen reductie emissies naar water

Na de succesvolle aanpak bij de reductie van industriële puntbronnen, is het huidige beleid met name gericht op de diffuse bronnen, atmosferische depositie en buitenlandse bronnen. Voorbeelden van beleidsmaatregelen zijn:

• productverbetering door de hele keten van de stof heen;
• kringloopsluiting;
• alternatief materiaalgebruik;
• internationale afspraken;
• een gebiedsgerichte aanpak.

Zonodig zijn de maatregelen per stof toegesneden naar de verschillende doelgroepen, afhankelijk van de relatieve bijdrage aan de landelijke emissies. Uit een recente notitie van VROM (VROM,2001) blijkt dat de voornaamste problemen nog liggen bij de zware metalen, de nutriënten en de PAK's.