Fotochemische luchtverontreiniging: beleid

Luchtkwaliteit

Met het oog op de schadelijke effecten van fotochemische luchtverontreiniging op leefniveau heeft de Europese Commissie al in 1992 de ozonrichtlijn 92/72/EEC aangenomen. Deze richtlijn is inmiddels aangepast en aangescherpt tot derde Europese dochterrichtlijn voor ozon die per 9 maart 2002 is aangenomen (EU, 2002). Deze is met ingang van 9 september 2003 van kracht in Nederland.
De Europese streefwaarde voor blootstelling van de bevolking aan hoge concentraties ozon (O₃) bedraagt 120 µg/m³ voor de hoogste 8-uursgemiddelde ozonconcentratie per dag. Deze concentratie mag vanaf 2010, gemiddeld over drie jaar, niet vaker dan 25 dagen per kalenderjaar worden overschreden. De doelstelling voor de lange termijn, met als richtjaar 2020, is dat de hoogste 8-uursgemiddelde ozonconcentratie op geen enkele dag in een kalenderjaar meer boven de 120 µg/m³ komt.

Emissies

Voor een aantal stoffen die bijdragen aan de ozonvorming, stikstofoxiden (NO_x) en vluchtige organische stoffen (VOS), zijn emissiedoelstellingen geformuleerd in het kader van de Europese richtlijn voor nationale emissieplafonds (NEC-richtlijn; EU, 2001) en het Gothenborg protocol (UNECE, 1999). In de 'Aanpak Luchtkwaliteit 2005' (VROM 2005) zijn plannen gepresenteerd om de problemen met de luchtkwaliteit het hoofd te bieden. Het bevat maatregelen die in hoofdzaak gericht zijn op het terugdringen van de emissies van verkeer maar ook van die van de sectoren landbouw en industrie.